டிஅவர் கடைசியாக 2013 இல் அலா கசார் தனது தந்தையைப் பார்த்தார், அவர் அதை மனப்பாடம் செய்ய முயற்சிப்பது போல் அவரது முகத்தைப் படித்தார். முற்றுகையிடப்பட்ட டமாஸ்கஸ் புறநகர்ப் பகுதியான கௌடாவிலிருந்து தனது குடும்பத்தை வெளியே அழைத்துச் சென்ற பிறகு, பஷர் அல்-அசாத்தின் பாதுகாப்புப் படையினரால் விடுவிக்கப்பட்ட பின்னர், அவரைக் கைது செய்து விசாரித்தபோது, மௌதாஸ் அட்னான் கசார் அவளிடம் திரும்பினார். குடும்பத்துடன் திரும்பிய அவர், தனது மூன்று குழந்தைகளை வரிசையாக நிறுத்தி அவர்களை கடுமையாக உற்றுப் பார்த்தார். மறுநாள் அவர் மீண்டும் கைது செய்யப்பட்டார், அவர் மீண்டும் காணப்படவில்லை.
“அவர் அடுத்த நாள் எங்களிடம் வருவார் என்று சொன்னார்கள் ஆனால் அவர் வரவில்லை. அவர் தீவிரவாதிகளுடன் பேசுவதாகக் கூறினர், ஆனால் அவர் யாருடனும் பேசவில்லை. அவர் வேலைக்குச் சென்றுவிட்டு வீட்டிற்கு வருவார், ”என்று டமாஸ்கஸில் ஒரு செயலாளரும் அவரது உடன்பிறப்புகளில் மூத்தவருமான காசர், 29 கூறினார்.
அசாத் ஆட்சி கவிழ்ந்து இரண்டு வாரங்களுக்குப் பிறகும் இன்னும் தங்கள் அன்புக்குரியவர்களைத் தேடும் நூறாயிரக்கணக்கான சிரியர்களில் இவரும் ஒருவர். சிறைச்சாலைகள் திறக்கப்பட்டன. 2011 க்குப் பிறகு 136,000 க்கும் மேற்பட்ட சிரியர்கள் அசாத் ஆட்சியால் கைது செய்யப்பட்டனர் மற்றும் பல தடுப்பு மையங்கள் மற்றும் சிறைகளில் காவலர்கள் சித்திரவதை மற்றும் பட்டினி மூலம் எதிர்ப்பாளர்களின் விருப்பத்தை உடைக்க முயன்றனர். பெரும்பாலானவை கண்டுபிடிக்கப்படவில்லை.
கசார் கடந்த 11 ஆண்டுகளாக தனது தந்தையைத் தேடி வந்துள்ளார். அவர் வழக்கறிஞர்கள் மற்றும் பாதுகாப்பு அதிகாரிகளிடம் பேசினார் ஆனால் எந்த தகவலும் கிடைக்கவில்லை. இடைத்தரகர்கள் என்று அழைக்கப்படுபவர்கள் – காணாமல் போன அன்புக்குரியவர்களைக் கண்டறிய குடும்பங்களுக்கு உதவ முடியும் என்றும், ஒரு கட்டணத்தில் சிறையில் இருந்து அவர்களை விடுவிக்கவும் உதவ முடியும் என்று கூறும் இடைத்தரகர்கள் – அவர்கள் தேடும் போது அவரது குடும்பத்தினரை இழுத்துச் சென்றனர். இறுதியில், அசாத்தின் அனைத்து சிறைகளிலும் மிகவும் இழிவான ஒன்றான “மனித படுகொலை” என்று அழைக்கப்படும் செட்னாயாவில் அவளது தந்தை தடுத்து வைக்கப்பட்டிருப்பதாகக் கூறப்பட்டது.
நவம்பர் மாத இறுதியில் இருந்து கிளர்ச்சியாளர்கள் நாடு முழுவதும் பரவி, கைதிகளை விடுவித்தபோது, கசார் அவநம்பிக்கையுடன் பார்த்தார் – அவர்கள் டமாஸ்கஸிலிருந்து 12 மைல் (20 கிமீ) தொலைவில் உள்ள செட்னாயாவை நெருங்கும்போது நம்பிக்கை கொள்ளத் தொடங்கினார். பின்னர் அசாத் தப்பி ஓடினார், கிளர்ச்சியாளர்கள் சிறையின் கதவுகளைத் திறந்தனர் – ஆனால் அவளுடைய தந்தை தோன்றவில்லை.
கசார் விடவில்லை. செட்னாயாவில் உள்ள நிலத்தடி செல்கள், தடுப்பு மையங்கள் பற்றிய வதந்திகள் மிகவும் ரகசியமாக பரப்பப்பட்டன, நாட்டின் தலைமைக்கு மட்டுமே அவற்றின் இருப்பிடம் தெரியும். அவள் செட்னாயாவைப் பார்வையிட்டாள், நிலத்தடி செல்களைக் காணவில்லை. அவள் சிறையிலிருந்து சிறைக்குச் சென்றாள், இதுவரை உரிமை கோரப்படாதவர்களைத் தேடினாள் – ஆனால் அவளுடைய தந்தை தோன்றவில்லை.
விரைவில், சிறைச்சாலை பதிவுகள் தடுத்து வைக்கப்பட்டவர்களின் மின்னணு தரவுத்தளமாக மாற்றப்பட்டன. கசார் தன் தந்தையின் பெயரைத் தட்டச்சு செய்து, ஒரு தீப்பெட்டி திருப்பிக் கொடுக்கப்பட்டது. சில ஆண்டுகளுக்கு முன்பு அவருக்கு இறப்புச் சான்றிதழ் வழங்கப்பட்டதாக அதில் கூறப்பட்டுள்ளது.
“அவருடைய உடலைப் பார்க்கும் வரை நான் நம்பமாட்டேன். இறப்புச் சான்றிதழ் வழங்கப்பட்டவர்களைப் பற்றி நான் கேள்விப்பட்டிருக்கிறேன், ஆனால் பல ஆண்டுகளுக்கு முன்பு விடுவிக்கப்பட்டதாக மாறியது, ”என்று கசார் கூறினார். “ஒரு விதவை மறுமணம் செய்து கொண்டதைப் பற்றி நாங்கள் கேள்விப்பட்டோம், அவளுடைய திருமண நாளில் அவள் கணவர் தோன்றினார்.”
மனித உரிமைகளுக்கான சிரிய வலையமைப்பின் (SNHR) இயக்குனர் Fadel Abdulghany க்கு, காணாமல் போனவர்களில் பெரும்பாலோர் இன்னும் சிறையில் இல்லை என்பது துரதிர்ஷ்டவசமாக ஆச்சரியமாக இல்லை. அசாத் ஆட்சி 2011 இல் அமைதியான புரட்சியாளர்களை ஒடுக்கத் தொடங்கியதிலிருந்து, கைது செய்யப்பட்டு வலுக்கட்டாயமாக காணாமல் போன ஆயிரக்கணக்கான சிரியர்களின் பெயர்களை அவர் சேகரித்து வந்தார்.
அசாத் ஆட்சியால் வழங்கப்பட்ட இறப்புச் சான்றிதழ்களுடன் அவற்றை ஒப்பிட்டுப் பார்த்ததன் மூலம், காணாமல் போனவர்களில் பெரும்பாலோர் சிறையில் கொல்லப்பட்டதைக் கண்டறிந்தார். இது அவர் சேகரித்த பெரிய மாதிரி அளவை அடிப்படையாகக் கொண்ட ஒரு எக்ஸ்ட்ராபோலேஷன் ஆகும், ஆனால் அவர் அதை ஒரு கவலையான குறிகாட்டியாக எடுத்துக் கொண்டார். அசாத் ஆட்சியில் பணிபுரியும் ஒருவரிடமிருந்து ஒரு பதிவேட்டில் இருந்து பின்னர் கசிந்தது, இறப்புச் சான்றிதழ்கள் பகிரங்கமாக வழங்கப்படவில்லை என்பது அவரது அச்சத்தை உறுதிப்படுத்தியது.
கிளர்ச்சியாளர்கள் நாட்டின் சிறைகளைத் திறக்கத் தொடங்கியபோது, SNHR 31,000 பேரின் விடுதலையை ஆவணப்படுத்தியது – 100,000 க்கும் அதிகமானோர் இன்னும் காணவில்லை. மக்கள் தங்கள் அன்புக்குரியவர்கள் மீண்டும் தலைதூக்காமல் இருப்பதற்கான சாத்தியக்கூறுகளுக்கு தங்களைத் தாங்களே முன்னிறுத்த வேண்டும் என்று அவர் தொலைக்காட்சியில் அறிவித்தார், “எனக்கு எனது மக்களுக்கு ஒரு தார்மீக கடமை இருப்பதால், அவர்களை அதிர்ச்சிக்குள்ளாக்க விரும்பவில்லை” என்று அவர் முன்பு சொல்லவில்லை.
காசர் இன்னும் தேடிக்கொண்டிருந்தான். இறந்த கைதிகளின் புதிய தொகுதி கண்டுபிடிக்கப்பட்டு டமாஸ்கஸில் உள்ள முஜ்தாஹித் மருத்துவமனைக்கு அனுப்பப்பட்டதைக் காட்டும் ஒரு இடுகையை டெலிகிராமில் அவர் பார்த்தார். அவர் புதன்கிழமை மருத்துவமனைக்குச் சென்றார், மேலும் உடல்கள் எதுவும் கிடைக்கவில்லை என்று வலியுறுத்திய ஒரு ஊழியர் சவக்கிடங்கின் நுழைவாயிலில் நிறுத்தப்பட்டார். காசர் அந்த ஊழியரிடம் படத்தைக் காட்டினார், அவர் பெருமூச்சு விட்டார்: “அவை ஒரே உடல்கள், காலப்போக்கில் அவற்றின் தோல் மாறத் தொடங்கியது.”
இன்னும் ஒரு முறை சரிபார்க்க உள்ளே செல்ல வேண்டும் என்று அவள் வற்புறுத்தினாள், மேலும் ஒரு வரிசையில் மக்கள் தங்கள் குடும்ப உறுப்பினர்களைத் தேடுகிறார்கள். வரிசையில் ஒரு மனிதனிடம் 18 பெயர்கள் எழுதப்பட்ட ஒரு துண்டு காகிதம் இருந்தது, அவர்கள் அனைவரும் அன்பானவர்கள், அவர்களில் யாரும் சரிபார்க்கவில்லை.
காசர் பிணவறையின் கதவைத் திறந்தான். பன்னிரண்டு சடலங்கள் தரையில் கிடந்தன, வெள்ளை பிளாஸ்டிக் ஜிப் பைகளால் தளர்வாக மூடப்பட்டிருந்தன. ஒரு நபர் கஸரைப் பின்தொடர்ந்து, அவரது ஸ்வெட்டரின் கழுத்தை மூக்கின் மேல் வைத்திருந்தார், ஆனால் விரைவாக தப்பி ஓடினார், வாசனையால் துரத்தப்பட்டார். காசர் இருந்தார். அவள் குனிந்து, அவர்கள் ஒவ்வொருவரையும் மூடியிருந்த வெள்ளை நிற பிளாஸ்டிக்கை மெதுவாகத் தூக்கி, 11 வருடங்களுக்கு முன்பு தன் தந்தை செய்ததைப் போலவே அவர்களின் முகங்களைப் படித்துக் கொண்டிருந்தாள்.
குளிரூட்டப்பட்ட படுக்கைகளில் அசையாமல் கிடந்தவர்களை வெளியே இழுத்து, தனி சவக்கிடங்கின் குளிர்சாதனப் பெட்டிகளுக்குச் சென்றாள். சிலருக்கு சித்திரவதையின் வெளிப்படையான அடையாளங்கள் இருந்தன: அவர்களின் தாடைகளில் சதை காணவில்லை, தோல் மின்சாரம் தாக்கியதால் கருப்பு நிறமாக மாறியது, கழுத்துகள் தொங்கவிடப்பட்டதால் சிதைந்தன. அனைத்தும் மெலிந்து போயிருந்தன, அவற்றின் விலா எலும்புகள் தோலுக்கு அடியில் இருந்து அபாயகரமாக நீண்டுகொண்டிருந்தன, மேலும் தண்டவாள மெல்லிய கைகள் இரண்டு விரல்களால் வட்டமிடக்கூடியவை. மற்றவர்கள் தூங்குவது போல் பார்த்தார்கள். கசர் ஒரு மனிதனை இடைநிறுத்தினார், அவரது கருப்பு முடி நடுவில் பிரிந்து, அவரது நெற்றியில் மெதுவாக விழுந்தது.
கடைசி டிராயரை மூடினாள். அவர்களில் யாரும் அவளுடைய தந்தை இல்லை. அவளால் முகத்தை அடையாளம் காண முடியவில்லை என்றால், அவள் அவனது மணிக்கட்டில் ஒரு சிறிய பச்சை குத்துவதைத் தேடினாள், அவனுடைய மற்றும் அவன் மனைவியின் பெயரின் முதல் முதலெழுத்து: AM. கஸரின் தந்தை அவருக்கும் அவரது தாயாருக்கும் நிச்சயதார்த்தம் செய்வதற்கு சற்று முன்பு பச்சை குத்தியிருந்தார்.
மக்கள் வரிசை கஸருக்குப் பின்னால் தங்கள் கலகலப்பு ஊர்வலத்தைத் தொடர்ந்தனர், ஒவ்வொருவரும் தங்கள் முறை வரும்போது இறந்தவர்களைப் பார்ப்பதற்காக இடைநிறுத்தப்பட்டனர். “இது ஒரு அருங்காட்சியகம் போல் உணர்கிறது. அவர்களுக்கிடையே என் தந்தையை நான் காணமாட்டேன் என்று நான் நம்ப ஆரம்பித்தேன், நான் அவரை இப்படி பார்க்க விரும்பவில்லை, ”என்று கசார் கூறினார்.
அசாத் ஆட்சி அதன் அடக்குமுறையை வெவ்வேறு கிளைகள் மற்றும் வசதிகளில் பிரித்தது, ஒவ்வொன்றும் அதன் சொந்த சிறைகள் மற்றும் தடுப்பு மையங்கள். அனைவரும் ஒன்றிணைந்து ஒரு கருப்புப் பெட்டியை உருவாக்கினர், அதில் கஸரின் தந்தை போன்றவர்கள் காணாமல் போனார்கள், மீண்டும் ஒருபோதும் பார்க்க முடியாது.
அசாத் ஆட்சியும் அதன் சிறைக் காவலர்களும் தப்பி ஓடியபோது, அவர்கள் 54 ஆண்டுகளாக ஆட்சி செய்த மயக்கம் தரும் பாதுகாப்புக் கருவியை வழிசெலுத்துவதற்கு எந்தத் திட்டத்தையும் விட்டுச் செல்லவில்லை. அதற்கு பதிலாக அவர்கள் அதை கசார் போன்றவர்களிடமும், காணாமல் போன தங்கள் அன்புக்குரியவர்களைத் தேடும் நூறாயிரக்கணக்கான சிரியர்களிடமும் விட்டுவிட்டார்கள்.
அவர்களின் தேடலில், கசார் மற்றும் பிறர் அசாத் ஆட்சி தனது சொந்த மக்களை ஒடுக்க பயன்படுத்திய பயங்கரமான கருவிகளை எதிர்கொண்டனர். அவர்கள் அதன் சித்திரவதை அறைகளை உன்னிப்பாக சீப்ப வேண்டியிருந்தது, காணாமல் போனவர்களின் தலைவிதியை வெளிப்படுத்தக்கூடிய எந்த துப்பும் தேடும். பிணவறைகளில் கிடக்கும் டஜன் கணக்கான சித்திரவதை செய்யப்பட்ட மக்களின் முகங்களைப் பார்க்கவும், அவர்களின் உறவினர்களுக்கு ஏற்படுத்தப்பட்ட வலியை மிகக் கொடூரமான விவரங்களில் கற்பனை செய்யவும் அவர்கள் கட்டாயப்படுத்தப்பட்டனர்.
ஹம்தான் முகமது, 28, டமாஸ்கஸில் ஒரு மருந்தாளர், அவரது மாமா காதியர் மசாஸைத் தேடுகிறார்: “நிச்சயமாக, நான் உடல்களைப் பார்த்து அழுதேன், ஆனால் திகில் இதுவல்ல. நீங்கள் அவர்களை அங்கே கண்டுபிடித்தால் திகில்தான்.
முஜ்தாஹித் மருத்துவமனைக்கு வெளியே, கஸார் மேலும் உடல்களை வைத்திருப்பதாகக் கூறப்படும் மற்றொரு மருத்துவமனைக்குச் செல்வதற்கான திட்டங்களைத் தயாரிப்பதை நிறுத்தினார். மற்ற குடும்பங்கள் வளாகத்தின் சுவர்களில் சுற்றித் திரிந்தன, அங்கு மக்கள் அடையாளம் காண சடலங்களின் படங்கள் ஒட்டப்பட்டன. இறுதிச் சடங்கில் வாசிக்கப்பட வேண்டிய குர்ஆன் வசனங்களைக் கொண்ட சிறிய புத்தகத்தை ஒருவர் விற்பனைக்குக் கொடுத்தார்.
“குடும்பத்தில் நான் மூத்தவன், எனவே நான்தான் இதைச் செய்ய வேண்டும்” என்று கசார் கூறினார். “என் அம்மா இந்த மக்களைப் பார்ப்பதை நான் விரும்பவில்லை. எனவே காணாமல் போனவர்களைக் கண்டுபிடிக்கும் இந்த தேடலில் நான் மட்டும் தனியாக இருக்கிறேன்.